De was roept al maanden om een proactief systeem dat daadwerkelijk werkt. Maar de klerenbende overviel me steeds. Vorige week werd ik wakker en hoorde ik de uitpuilende kledingkast weer roepen om een ordescheppende hand en ik dacht: “Maar ik weet niet hoe”.
Prompt zie ik op instagram een reel voorbij komen. Ik hoor de betreffende psycholoog in ‘t Engels iets zeggen als: “zit je op de rand van je bed in een kamer vol rommel, …”
Ik hoor ‘m. Eigenlijk zegt hij dat ik niets te zeggen heb in deze wereld wanneer ik niet eens in staat ben om mijn eigen kamer op te ruimen.” Ik weet dat hij gelijk heeft. Die avond neem ik de tijd om op Netflix te kijken naar die opruimgoeroe, hoe heet ze, klein aziatische dame. Superleuk. En ik dacht: Dit kan ik.
De volgende dag gooi ik alles op een hoop en zoek mijn bende uit. Ik voel me voldaan,
Maar confronteerde daarbij met de chaos die er nog over was.
En dan
Gaat de wasmachine stuk.
Mijn schoonouders bieden aan een paar wassen te draaien. Bijzonder fijn. Dankbaar.
We kunnen ons een nieuwe wasmachine veroorloven. Wederom dankbaar.
En vandaag,
Mijn derde dag ziek,
Zie ik mijn kans schoon (no pun intended) om de wasmand weg te werken. Ik zie er als een berg tegenop, maar ik ben ziek en verwacht niets teveel van mezelf en denk: Ik begin gewoon.
En voor ik het wist, was de was weggewerkt,
de vloer zichtbaar en gestofzuigd, en voel ik me ter plekke ook fysiek beter.
Met de stapels fysieke chaos, had ik ook weer hopeloosheid binnen gelaten, en met elk shirt dat ik opgevouwen weglegde dacht ik: meer ademruimte.
En die wasmand is een beeld, van een hoop hopeloosheid. Maar als je gelooft dat je EEN shirtje kunt opruimen, kun je er EEN meer doen, en dan misschien nog een. En voor je het weet, is het gedaan.
ALLES is mogelijk voor wie gelooft en voor wie gewoon begint.
Al dit om te zeggen: Hou vol, Je kunt dit! Je hebt alles in je om orde in de chaos te brengen, en daar waar je dat even niet ziet, huur een opruimcoach in!
